Buddyzm tybetański
Początki buddyzmu tybetańskiego Diamentowej Drogi sięgają VII w. n. e., kiedy to pierwsze nauki dotarły do Tybetu. W VIII w. n.e. nastąpił jego rozkwit; król Trisong Detsen zaprosił z Indii do Tybetu wielu wielkich mistrzów medytacji i ustanowił buddyzm religią państwową. Największy wpływ na rozwój buddyzmu tybetańskiego miał wówczas mistrz Guru Rinpocze (Padmasambhava). Jego nauki do dzisiaj stanowią trzon linii Ningma – pierwszej i najstarszej z czterech głównych szkół buddyzmu tybetańskiego. W IX w. n. e. król Langdarma będący zwolennikiem szamanizmu bon, zniszczył większość buddyjskiego przekazu w Tybecie. Do ponownego rozkwitu dharmy Buddy doszło w Kraju Śniegów dopiero w XI wieku. Wiele nauk zostało wtedy przetłumaczonych z sanskrytu na tybetański i powstały dwie kolejne szkoły buddyzmu tybetańskiego: Siakja i Kagju.
Linia Karma Kagyu
Założycielem tradycji Kagju był Marpa Tłumacz (1012—1097). Odbył on trzykrotnie pieszą podróż do Indii, skąd sprowadził wiele nauk i przetłumaczył je na tybetański. Między innymi były to najwyższe wyjaśnienia Wielkiej Pieczęci (sanskr. Mahamudra). Kolejnymi dzierżawcami linii Marpy zostali jego dwaj główni uczniowie Milarepa i Reczungpa, a potem Gampopa i 1 Karmapa Dysum Czienpa. Od XII wieku odpowiedzialność za przekazywanie nauk Karma Kagju spoczywa na linii Karmapów. Dzisiaj głową Karma Kagju jest 17 Karmapa Taje Dordże. W wielu ośrodkach Diamentowej Drogi Linii Karma Kagju na świecie znajdują się nauczyciele wykształceni przez jego poprzednika, 16 Karmapę: Szierab Gjaltsen Rinpocze, Dzigme Rinpocze oraz Lama Ole Nydahl.